2006-07-28 Nuances! M. van Miert.

Ingekort verschenen in Humo van 28 juli. Indien we ook de gepubliceerde versie bekomen zullen de wijzigingen aangeduid worden.

—————————————–

Als jood en zionist ga ik niet steeds akkoord met het beleid van de Israëlische regeringen. Maar de standpunten die geuit werden in diverse lezersbrieven, en een aantal uitspraken van de heer Van Miert in een vraaggesprek, behoeven een duidelijk antwoord. Een historische analyse geeft duidelijk aan dat de Arabieren in hun strijd tegen het zionisme en tegen de staat Israël, altijd in de eerste instantie gekozen hebben voor het bestoken van onschuldige burgers. Dezelfde tactiek die terreurbewegingen als Hamas en Hezbolla nog steeds systematisch hanteren. Het conflict tussen Zionisten en Arabieren duurt sinds het begin van de 20e eeuw. Tot na afloop van de 6-daagse oorlog in 1967, ging het om een oorlog tussen de staat Israël en een aantal Arabische landen, die als uitgesproken doel hadden alle joden die in Israël woonden uit te moorden. Ook nog steeds het doel van de 2 eerder genoemde organisaties trouwens. Tot in juni 1967 waren noch de Westelijke Jordaanoever, noch de Gaza strook, onder Israëlische controle. De aldaar wonende Arabieren leven vanaf de zomer van 1967 onder Israëlisch bewind. Het wereldwijde Palestijns terrorisme is welgeteld één jaar later, in 1968, begonnen. Het was niet een allerlaatste wanhopige strohalm na talrijke jaren van onmenselijke bezetting zoals sommigen het welwillend voorstellen, maar de allereerste keuze als strijdmethode! Deze keuze lag in het verlengde van de tactiek die de Arabieren tegen de Joden gebruikt hadden in het Midden Oosten sinds het begin van het conflict. Zo heeft reeds in 1929 een zorgvuldig geplande en gecoördineerde massamoord van 60 Joodse mannen, vrouwen en kinderen, woonachtig in de bijbelse stad Hebron, plaatsgevonden. Tussen de oprichting van de staat Israël in 1948 en 1967, dus de periode voordat de Westelijke Jordaanoever en de Gaza strook onder Israëlische controle kwamen, werden honderden Israëlische burgers gedood in de buurt van de grenzen met Egypte en Syrië. In de oorlog van 1967 heeft elk betrokken Arabisch leger burgerzones binnen Israël als doelwit gekozen, tegen alle internationale oorlogswetten in. De Jordaanse troepen hadden de instructie alle gebouwen te vernietigen en iedere aanwezige te doden, inclusief burgers, indien ze delen van West Jeruzalem zouden veroveren. De Egyptische gevechtsplannen hielden o.a. het uitmoorden van alle inwoners van Tel Aviv in. In scherp contrast hiermee heeft Israël geen enkel burgerlijk doelwit aangevallen. Sinds het begin van de tweede Palestijnse opstand zijn er talrijke aanslagen gepleegd op burgerdoelwitten binnen de grenzen van Israël van voor 1967, en zijn er bovendien, gelukkig, honderden pogingen hiertoe verijdeld.

Israël is het enige land in de geschiedenis van de moderne oorlogsvoering dat nooit bombardementen heeft uitgevoerd op vijandelijke steden, met als doel zoveel mogelijk burgers te doden, als wraak voor het opzettelijk aanvallen van haar eigen burgers. Zelfs nu in Libanon gaat het om precisiebombardementen. Hoe erg het ook moge zijn om die als machteloze burger te ondergaan. Of denkt iemand dat het louter toeval is dat er na zo’n 1.500 à 2.000 afgevuurde Israëlische raketten ongeveer 200 burgerslachtoffers gevallen zijn. 200 te veel, volledig mee akkoord. Mar het duidt wel op een andere manier van vechten dan de keuze die de andere zijde maakt, niet?

Los van de wenselijkheid van dergelijke represailles en van hun proportionaliteit, van het pijnlijke van elke militaire conflictsituatie die eenieder van ons aanvoelt, en van elk slachtoffer aan beide kanten dat door iedereen betreurd zou moeten worden, zal elkeen met enige zin voor moraliteit erkennen dat er een hemelsbreed verschil bestaat tussen het opzettelijk doden van zoveel mogelijk burgers door middel van een willekeurige moordaanslag of raketbeschieting, en het accidenteel of beperkt doden van burgers bij een aanval op een welbepaald vijandelijk militair of terroristisch doelwit.

Als liberaal humanist betreur ik elk compromis dat Israël sluit op het vlak van de mensenrechten of het respecteren van de persoonlijke vrijheid van eenieder. En betreur ik oprecht elk slachtoffer, ook aan gene zijde van het conflict. Indien ik een Israëlisch burger was, dan zou ik actief ijveren voor verbeteringen en hervormingen binnen Israël. En contacten trachten aan te knopen met gelijkdenkenden in de Arabische wereld. Veroordeel dus niet eenzijdig Israël alsof de conflicten in het Midden Oosten zo scherp en duidelijk te vatten zijn. Het ligt veel moeilijker dan de vlugge anti Israël kritiek en vraagt veel zin voor nuance.

M.W., Antwerpen